Sammie heeft door het kalmerende middel de hele nacht doorgeslapen, dus dat is erg fijn.

Ze was vanmorgen, wel erg bang voor de operatie, en het onbekende. We hebben haar samen met psychologen en artsen goed voorbereid op de operatie maar blijft erg angstig omdat je toch niet goed weet wat je moet verwachten en dat geldt helemaal als je een meisje van zeven bent die al veel te veel ellendige dingen meegemaakt heb.

Om acht uur was ze aan de beurt. Met z’n drietjes en de pedagogisch medewerkster gingen we richting de OK. Ik ging met Sammie mee naar binnen totdat ze sliep, ze was zo erg bang. Hartverscheurend om te zien. Dan breekt echt je vader- en moederhart. Wat een moeilijk moment om daar dan weg te gaan en je meissie achter te laten, ook al weet je dat ze in supergoede handen is.

Na vijf lange uren van wachten worden we dan eindelijk gebeld door de orthopeed. De operatie is erg goed verlopen. Haar rug is nu recht gezet. En wat bijzonder om te zien. Sammie is gelijk een stuk langer geworden. De tube kon al snel uit haar keel en ze ademt weer zelfstandig. Wat een opluchting!!! En wat een kanjer is het toch. Echt een superheld!

Ze krijgt nog erg veel pijnmedicatie maar dat is goed zodat ze zo comfortabel mogelijk is.

De orthopeed heeft ook gelijk naar haar gebroken been gekeken en voor ontslag krijgt ze alleen nog gips op haar onderbeen. Dus dan is ze ook wat minder beperkt.

De eerste stap is gezet, we hebben nog een hele lange weg te gaan op weg naar herstel maar deze grote berg hebben we beklommen.

Ik hou jullie op de hoogte!