Afgelopen woensdag is Sammie wakker geworden met een hoestje. Nog niets zorgelijk want ze was drie weken eerder ook ziek geweest en dit was nog het staartje, zo dachten we……
Ze had wel al drie erg onrustige nachten achter de rug waarin ze bijna niet geslapen had dus ze was ook vreselijk moe. Daarom besluiten we om haar maar een dagje thuis te houden van school.
Met een paar uur wordt ze opeens heel erg ziek, hele hoge hartslag, lage saturatie, koorts en ze begint met spugen. Doordat ze laatst al ziek is geweest, vorige week de ruggenrik heeft gehad, en de afgelopen nachten amper geslapen heeft. Is haar lichaam gelijk een soort van topsport aan het leveren.
Ik heb gelijk contact met IC van het AMC opgenomen en de huisarts komt thuis om Sammie te beoordelen. Haar longen klinken behoorlijk vol. Toch besloten om haar nog thuis te laten en te starten met antibiotica. Thuis hebben we ook beademing, zuurstof en hoestmachine dus als we uit het ziekenhuis weg kunnen blijven is dat heel fijn, vooral met Sammie haar angst.
Doordat Sammie zo bang is voor het ziekenhuis, spuugt ze zoveel. Ze is bang dat ze opgenomen wordt en dat ze allerlei nare dingen gaan doen die ze eerder heeft meegemaakt. Is ook begrijpelijk voor zo een klein grietje, ze heeft ook veel te veel al meegemaakt.
De nacht die volgt verloopt erg zwaar, ze blijft steeds spugen en houdt weinig binnen. Wel zien we dat ze geen zuurstof meer nodig heeft en gaat en dat het qua saturatie en hartslag een stuk beter gaat. Een hele opluchting dus.
Alleen dat spugen dan nog, en dat is erg zorgelijk want Sammie mag ivm haar spierziekte niet langer dan zes uur nuchter zijn anders verzuurd ze. De dag en nacht die volgt blijft het spugen aanwezig, we krijgen er gelukkig ook nog via de sonde een hoop in maar het wordt wel steeds moeilijker om haar vochtbalans op pijl te houden. Ze zit in zo een vicuese cirkel van angst die we niet kunnen doorbreken. De angst neem Sammie dan volledig over en je dringt niet tot haar door. Door de angst gaat ze spugen en denkt ze dat ze opgenomen wordt en zo blijft het doorgaan.
Vrijdagavond nadat ze voor de zoveelste keer weer spuugt en ik ook zie, doordat ze nog weinig plast en vreselijk droge lippen heeft, dat ze aan het uitdrogen is. Neem ik weer contact op met de IC en beslissen we gezamelijk om haar op te laten nemen. Thuis hebben we alles geprobeerd en dat lukt niet meer. We zijn inmiddels ook allemaal gesloopt van vermoeidheid.
Bij aankomst in AMC is zo nog erg, bang. Wat gaan ze nou toch weer doen…. er wordt bij binnenkomst gelijk een Coronatest gedaan. Begrijpelijk dat het moet maar werkt niet mee qua angst. Gelukkig is de testuitslag negatief. We installeren Sammie op bed en sluiten alle spullen van thuis weer aan.
Gelukkig zien we dat Sammie haar angst wat wegneemt want ze vindt de kamer toch wel erg luxe, ze krijgt een beer van het Emma ziekenhuis en ze heeft een ipad met alles erop en eraan aan haar bed hangen. Dan is het al snel goed 😉
De eerste nacht is beter verlopen, ze hoefde gelukkig nog geen infuus. Ze wilden eerst gewoon via haar sonde voeding geven omdat ze nu wat relaxter is. Ze heeft twee keer gespuugd vannacht, komt ook omdat de angst nog echt wel in haar lijfje zit en ze heeft nog wat last van slijm hoog in haar keel. De rust is nu we hier zijn wel wat teruggekeerd. Vandaag komt psycholoog ook even langs om met haar over de angst te praten. Al met al dus weer een stuk beter. Ik ga er vanuit dat dit niet een hele lange opname wordt en dat de cirkel van angst wel wat doorbroken is.
